Zeszyt z cytatami.

Witam!

 Zapewne nie raz słyszeliście o zeszytach z cytatami. Lubimy zapisywać nasze ulubione fragmenty, zaznaczać je w książkach, pamiętać i wracać do nich... Ja w tym celu zapisuje je (czasami) w małym, zielonym notesie - prezencie gwiazdkowym sprzed dwóch lat. Dzisiaj chciałabym się z Wami podzielić moimi faworytami wśród tych zapisanych. Dajcie znać w komentarzach, jakie są Wasze ulubione cytaty i jak się Wam podoba post.

***

-Delila mówi, że gdyby miała milion dolarów, toby mi go dała. Oczywiście, nie przyjęłabym tych pieniędzy, ale widzisz jakie ona ma dobre serce.
-Łatwo oddawać milion dolarów, którego się nie ma - stwierdziła spokojnie Zuzanna.

Lucy Maud Montgomery - Ania ze Złotego Brzegu

***
Zastanawiam się, co by powiedziała Allison, gdyby wiedziała, że używamy jej jako przykrywki dla spotkań z moim chłopakiem. Chyba dostałaby zawału. Na samą myśl o tym uśmiech rozjaśnia mi twarz.

Lauren Olive - [delirium]



***
Nie ma nic gorszego od niemożności obrony tych, których się kocha.

Brienne z Tarthu, Gra o Tron

***

Miłość jest słodka, najdroższy Nedzie, ale nie potrafi zmienić natury człowieka.

Lyanna Stark, Pieśń Lodu i Ognia

***
Na dzisiaj wystarczy, (tak, wiem, że to tylko cztery cytaty) jeśli Wam się spodoba co jakiś czas postaram się wrzucić taki post :)

Discovering Wattpad

Hej!


No i stało się... Założyłam konto na wattpadzie. O tym zrobię kiedyś osobny post, jednak chciałabym wrzucić tutaj link do mojego profilu - publikuję tam jedno opowiadanie :)

https://www.wattpad.com/user/Lolilolixx

Enjoy!

Nowy rok - nowa ja, nowy blog.

Witajcie!
(jeśli ktokolwiek tu zagląda)

A więc, jako, że zaczął się nowy rok, chciałabym zmienić coś w swoim życiu i jakoś się rozwijać, a do tego potrzebna jest motywacja, stwierdziłam, że czemu nie i zdecydowałam, że od teraz na blogu będą się pojawiać nie tylko opowiadania. Będzie trochę książek i muzyki, gotowania, trochę o zdrowiu i o życiu. Chciałabym zacząć od postanowień noworocznych, bo gdzieś je trzeba mieć.

Po raz pierwszy w życiu je spisuję, hah.

1. Będę:

-Lepiej jeść:
a) starać się więcej gotować i lepiej, bo czasami moje obiady ograniczają się do serowego tortellini, spontanicznie z sosem pomidorowym.
b) ograniczyć słodycze - choruję na cukrzycę typu 1, od października i na skutek tego z diety wegetariańskiej, dobrze zbilansowanej, paradoksalnie zaczęłam jeść szajs, w tym sporo słodyczy. Obecnie znowu jestem wege i mam zamiar znowu dobrze jeść - patrz wyżej.

-Dbać o formę i zdrowie:

a) Zamierzam zacząć od godziny biegania tygodniowo, trzymajcie za mnie kciuki
b) Zacząć bardziej ogarniać cukrzycę.

-Rozwijać się na wszelkie możliwe sposoby:

a)Przynajmniej raz w tygodniu pisać post na blogu
b)Uczyć się regularnie
c) Dalej eksperymentować z DIY
d)Czytać więcej
e) Dowiadywać się nowych rzeczy (co w sumie wynika z poprzednich punktów)
f) Rozwijać się w harcerstwie

I jeszcze popracuję nad samodyscypliną. Przyda się.

Postaram się mniej-więcej regularnie dodawać sprawozdania z moich postępów c:

A jakie są Wasze postanowienia noworoczne? Powodzenia w dotrzymywaniu ich :)

Asia/Daisy

Miniaturka - Moje pierwsze yaoi, Syriusz x James

  I tak przeglądając wersje robocze, w których tkwią niczym w czarnej dziurze moje opowiadani lub pomysły na nie trafiłam na takie pierwsze, subtelne yaoi. Nie jest jakieś świetne, ale chciałam się nim podzielić.

Stokrotka



Znał go od dziecka. Razem bawili się i wygłupiali. Spędzał u niego więcej czasu niż we własnym domu. Jego rodzina akceptowała go, czuł się z nimi lepiej niż z krewniakami. On był dla niego jak brat, a z czasem stał się powodem, dla którego Syriusz nie mógł spać w nocy. Byli sobie bliscy, znacznie bardziej niż reszta. I wtedy pojawiła się ona...
                                                                             ***
Dzisiaj chciał  mu to powiedzieć. Specjalnie zaciągnął go do Zakazanego Lasu, tylko we dwoje. Siedzieli w ciszy. Syriusz zbierał myśli, kiedy ciszę przerwał James.
-Wiesz...Zakochałem się, stary.- On spojrzał z uśmiechem na Syriusza. - Lily jest niesamowita.-Łapa zbladł, przez chwilę nie mógł wydusić słowa. Właśnie cały jego świat legł w gruzach. Jego najlepszy przyjaciel patrzył najpierw wyczekująco, a potem z troską.- Wszystko w porządku?- zapytał po chwili.
Syriusz opamiętał się. Nie może się zdradzić. On nie może się dowiedzieć.
-Świetnie stary. Co z tym zrobisz, w końcu ona zadaję się z tym Snurplem, Snope, czy jak się tam ten pokurcz nazywa...
I tak rozmawiali o Lily, potem o innych dziewczynach...
A James niczego się nie dowiedział.
                  

Miniaturka - Potem

Hej!

Wróciłam. To znaczy, nie wiem na ile i czy ktokolwiek tu zagląda chociaż trochę, ale myślę, że to niżej jest warte pokazania i są to swego rodzaju przeprosiny dla czytelników. Co dodać, zapraszam do czytania :) I komentowania oczywiście.

                                                                             ***

  Ciemność otulała wszystko wokół. Oczy Hermiony powinni już przywyknąć do przebywania w ciemności, jednak minęło sporo czasu a ona nadal nie potrafiła dostrzec własnej ręki w swojej celi. Albo nie tylko jej celi. Może był tu ktoś jeszcze. Często słyszała krzyki lub płacz, czasem jeszcze śmiech śmierciożerców, pastwiących się nad kimś gdzieś w tych podziemiach, czy cokolwiek to było. Przypuszczała, że na to miejsce jest nałożonych wiele zaklęć mających złamać psychicznie więźniów takich jak ona. Resztę robili śmierciożercy na torturach. Sama się o tym przekonała, niejednokrotnie. Wiedziała, też co ją czeka, kiedy już się złamie. To chyba będzie niedługo.Ciemność była teraz całym jej światem, tkwiła w niej, nie wiedząc, ile czasu upłynęło od początku wojny. I czy wojna nadal trwa. A może już się skończyła, przegraną jasnej strony? Hermiona nie wiedziała. Mogła tylko tkwić w tej ciemności, czuć jedynie odór lochów i zimne kamienie, które służyły za podłogę. I czekać na koniec, na błysk zielonego światła, który rozświetli na chwilę ciemność i zakończy jej życie.
  Miała tylko nadzieję, że On wyszedł z tego cało. Że nie złapali Go i zdołał jakoś umknąć śmierciożercom i był gdzieś na powierzchni, że żyje i nic Mu nie jest. I że jest dla nich coś jeszcze, że niebo to nie jest jakiś głupi wymysł i spotkają się. Potem.

                                                                                ***

  Draco próbował liczyć dni, które spędził w lochu Czarnej Twierdzy - siedziby Lorda Voldemorta. Wiedział, że jest właśnie tutaj, sam brał udział w budowaniu tego miejsca i nakładaniu na niego zaklęć, by więźniowie tracili tu wszelką nadzieję. I on tę nadzieję stracił, w momencie kiedy usłyszał po raz pierwszy krzyk Hermiony gdzieś w tych przeklętych podziemiach. I słyszał go niejednokrotnie, kiedy pieprzeni śmierciożercy się nad nią pastwili. Domyślał się, że to sprawka jego ojca. Chciał go ukarać za zdradę i miłość do Hermiony. Żałował, że nie zabił go, kiedy miał okazję. Mogliby wtedy uniknąć tego losu, a przynajmniej ona. Ale byli tutaj, bo on popełnił błąd. I płacili za to, bardzo drogo. A Draco mógł tylko modlić się o szybką śmierć dla obojga. I wierzyć, że jednak jest jakieś "Potem".

                                                                               ***

Dwa zielone błyski i dwa krzyki "Avada kedavra" padły tej nocy. I w morzu otaczającym Czarną Twierdzę znalazły się kolejne dwa trupy. Kolejne dwie ofiary wojny. Dwie dobre dusze, które walczyły o równość i pokój. I dwójka kochających ludzi, którzy mieli po prostu za mało szczęścia. Ale możemy mieć nadzieję, że się odnajdą. Bo przecież istnieje jakieś Potem.

Czy potrafisz kochać? Rozdział 1

Rozdział 1

Wielu nauczycieli przewinęło się przez Szkołę Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie przez cały okres jej istnienia. Przez trzy lata, w czasie których Hermiona Jean Granger uczyła tu transumtacji nie zmieniło się dużo. Jej dawna przyjaciółka, Luna Lovegood uczyła opieki nad magicznymi stworzeniami, Neville Longbottom został nauczycielem zielarstwa a Susan Bones zaklęć. Reszta kadry nauczycielskiej nie zmieniła się po wojnie. Dopiero w zeszłym roku profesor Slughorn zrezygnował z nauczania eliksirów. Latem Minerwa McGonagall -  która od śmierci Snape'a była dyrektorką Hogwartu - miała znaleźć nowego nauczyciela eliksirów. Jednak panna Granger w życiu by nie pomyślała, że zostanie nim Draco L. Malfoy.
  ,,W końcu jest on byłym śmierciożercą. Jak niby ma uczyć w Hogwarcie?" - była Gryfonka nie mogła uwierzyć, że McGonagall zgodziła się na coś takiego. Przecież rodzice będą protestować. Nawet, jeśli Malfoy ma kwalifikacje do nauczania eliksirów, to nie był już tak szanowany w gronie czarodziejów jak dawniej. Po wojnie jego ojciec stracił pozycję i niedługo potem zmarł, a większość majątku Malfoyów została uznana za nielegalnie zdobytą i skonfiskowana przez Ministerstwo Magii. Mimo tego, Draco nadal nie musiał pracować - i to w szkole - by się utrzymać.
  Hermiona była pewna, że to przyniesie kłopoty, jednak Minerwa McGonagall stanowczo sprzeciwiała się odesłaniu Malfoya. Argumentowała swoje stanowisko brakiem chętnych i zbliżającym się początkiem roku szkolnego. Przecież w niecałe trzy tygodnie ciężko będzie znaleźć kogoś odpowiedniego.
,,Nie skreślajmy czarodzieja tylko dlatego, że dziesięć lat temu wybrał źle. Był przecież młody i pod presją rodziców.Postaraj się go zrozumieć, Hermiono. W dodatku po Bitwie o Hogwart uzyskał przebaczenie, a ty sama podałaś mu rękę." - tym zdaniem McGonagall ucięła ostatnią dyskusję i panna Granger musiała się pogodzić z jej decyzją.

***

I tak oto nastał 1 września, a z nim początek roku szkolnego w Hogwarcie.
 Od rana przygotowywano w szkole Wielką Ucztę. Skrzaty krzątały się w kuchni, Luna Lovegood wraz z Susan Bones dekorowały Wielką Salę, a McGonagall wraz z Hermioną próbowały przekonać Irytka i jego nową towarzyszkę - Nerwicę - by nie przeszkadzali zbytnio. Hermiona miała stanowczo dosyć ich psikusów po spędzeniu z nimi całego lata. W końcu Poltergeisty ustąpiły - po wielu prośbach i groźbach - i przeniosły się w inny rejon zamku. Byłe Gryfonki były jednak pewne, że tego wieczora jednak coś zmalują.
  Wreszcie nastał wieczór i szkołę wypełnił hałas spowodowany przez gromadę uczniów, młodych i starych. Panna Granger patrzyła na to wszystko z melancholią. Pamiętała jak ona po raz pierwszy trafiła w mury Szkoły Magii i Czarodziejstwa. To tutaj spotkała Harry'ego, Ginny, Lunę. Rona...
  Wierzchem dłoni otarła łzy i udała się do Wielkiej Sali. Zaraz miała zacząć się Ceremonia Przydziału, a ona, jako opiekunka Gryffindoru, powinna tam być.

***

W sali panowała wrzawa. Uczniowie byli podekscytowani początkiem nowego roku, spotkaniem z przyjaciółmi... Pierwszoroczni czarodzieje, dla których ta wizyta w Hogwarcie była pierwszą i niewątpliwie najbardziej ekscytującą stali w kącie, cicho rozmawiając o tym co ich zaraz czeka. Strasi uczniowie często rozpuszczali plotki o dziwnych sposobach inicjacji w szkole. W zeszłym roku Hermiona musiała pocieszać małego Teddy'ego Lupina, któremu starsi Ślizgoni opowiadali o tym, że trzeba zjeść pająka, by dostać się do Szkoły Magii i Czarodziejstwa.

  -Witam wszystkich na rozpoczęciu roku w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie! -głos McGonagall uciszył wszystkie rozmowy w Wielkiej Sali - Zanim zaczniemy Ceremonie Przydziału i przejdziemy do corocznej Wielkiej Uczty, pragnę przedstawić wam, moi drodzy uczniowie, naszego nowego nauczyciela eliksirów, pana Dracona Malfoy'a. - po tych słowach Draco, który wcześniejsiedział w kącie nauczycielskiego stołu, tak, że umknął uwadze Hermiony, wstał na chwilę z miejsca, po czym znowu usiadł. - Pan Malfoy zostanie również opiekunem domu Salazara Slytherina.- po tych słowach uczniowie z Domu Węża zaczęli bić brawo dla nowego opiekuna. Reszta uczniów po chwili do nich dołączyła, jednak część patrzyła krzywo na Malfoy'a...
- A teraz przejdźmy do Ceremonii Przydziału!- Luna wstała z rolką pergaminu w dłoni. To ona prowadziła Ceremonię.Zaczęła czytać nazwiska, jednak Hermiona niezbyt jej słuchała. Zastanawiała się, ilu rodziców przyśle jutro oburzony list na temat kadry nauczycielskiej do dyrekcji szkoły...

***

-Siedemdziesiąt trzy. - powiedziała do Luny Lovegood przy śniadaniu.
-O czym mówisz, Hermiono? - jej przyjaciółka nie miała pojęcia o czym mówi opiekunka Gryffindoru. Prawde mówiąc, jej uwagę absorbował dorodny okaz trójrożca skrzydlatego*, który właśnie zajadał tost z dżemem z talerza pani profesor.
-Siedemdziesiąt trzy listy od rodziców, który żądają usunięcia Malfoy'a ze szkoły. Mówiłam, że tak będzie.
-Hermiono, przecież on może okazać się dobrym nauczycielem, daj mu szansę.
Panna Granger właśnie miała powiedzieć co sądzi o dawaniu szansy takiemu zbirowi jak Malfoy, jednak do Wielkiej Sali weszła właśnie dyrektor Hogwartu z marsową miną.
 Przyjaciółki spojrzały na nią pytająco, kiedy do nich podeszła.

-Dostałam list z Ministerstwa Magii. - powiedziała kładąc przed nimi kremową kopertę ze znakiem Ministerstwa.

*Wymysł autorki. Stworzonko wielkości leżącej puszki coca coli. Wygląda podobnie jak jednorożec, jednak ma trzy rogi i skrzydła jak u motyla.


***
Wow, już ponad 2000 wyświetleń. Bardzo Wam dziękuję i mam nadzieję, że rozdział Was nie zawiódł. Opowiadania muszą pojawiać się rzadziej, ponieważ mam ograniczony dostęp do komputera.

Zapraszam do komentowania i pozdrawiam serdecznie,

Daisy :>

Dramione - Czy potrafisz kochać? Prolog

Hej.

Wspomnienia chwilowo leżą i kwiczą. Brakuje i na nie weny, więc na razie nie ujrzą światła dziennego. Nie chcę Wam dawać jakichś półproduktów. A więc teraz prezentuje prolog do opowiadania pt. "Czy potrafisz kochać?".

Daisy

Prolog

Po czym poznać czarodziejki cmentarz? Od mugolskiego różni się na przykład tym, że zdjęcia na nagrobkach są ruchome. Hermiona Granger-Weasley nienawidziła tego detalu. Ruchoma twarz narzeczonego na tym małym obrazku sprawiała jej straszny ból. Nie znosiła, kiedy z tego zimnego kawałka marmuru spoglądał jej ukochany Ron, zaklęty w czarno-białej fotografii.
   To już pięć lat, kiedy nie ma go przy niej. Pięć długich lat, wypełnionych gorzkimi łzami i próbami powrotu do normalnego życia. Dwa lata zajęło jej rozpaczanie, od trzech natomiast starała się jakoś odzyskać radość, wciąż bezskutecznie. Mimo zdobycia wymarzonej pracy i wsparcia przyjaciół nadal zdarzały się chwile, kiedy ogarniały ją wyrzuty sumienia, za to, że ona przeżyła wypadek.

***

Stukot jej butów rozchodził się po obecnie opustoszałym Hogwarcie. Już za osiemnaście dni będzie tu pełno młodych czarodziejów.Podobno ma się pojawić również nowy nauczyciel eliksirów, jednak Hermiona nie wiedziała kto nim zostanie. Minerwa McGonagall - obecna dyrektor szkoły - wspomniała tylko, że jest to ktoś z roku Hermiony. Była Gryfonka nie zaprzątała sobie tym za bardzo głowy. W końcu w czasie szkoły nie miała niemal z nikim złych stosunków, a po wojnie pogodziła się ze Ślizgonami, więc raczej nie będzie to nikt nieprzyjemny.

***

Hermiona właśnie udawała się na śniadanie do Wielkiej Sali, kiedy usłyszała głos dyrektorki:

- Panie Malfoy, zajmie pan komnaty w skrzydle nauczycielskim. Panie Filch, proszę pokazać profesorowi jego komnaty. - zaspana Hermiona nie do końca jeszcze zrozumiała słowa McGonagall. Jaki profesor? I co tu robi Malfoy? Pytania nie dawały jej spokoju. Spojrzała w stronę rozmawiających. Był tam Filch, pani dyrektor i ... Malfoy. Czyżby to on miał objąć stanowiska szkolnego Mistrza Eliksirów?
-Dzień dobry, panno Granger. Panie Malfoy, pamięta pan Hermionę? Obecnie uczy transmutacji.

***

Zapraszam do komentowania. Rozdział I ukarze się jak najszybciej, jednak przydałaby się jakaś motywacja i Wasze opinie :D